Ik heb er ooit aan gedacht om kunstkritieken te schrijven waarbij ik van eenzelfde tentoonstelling zowel een grondig onderbouwde positieve review, als een grondig onderbouwde negatieve review schreef. Ik denk dat dat een manier is om typische visies op een werk, een kunstenaar, maar ook in het eigen denken los te wrikken zodat dezen verder kunnen groeien en ontwikkelen. Het verplicht bovendien tot nadenken, in vraag stellen, en leidt, meen ik, onvermijdelijk tot communicatie, tot een dialoog die totaal geen machtsdiscours is, maar toch iets op het spel zet.

Waar ik echter een absolute pesthekel aan heb is de tegenwoordige trend in de kunstkritiek om een neutrale beschrijving te geven van ‘hetgeen er zoals te zien is’. Wat heeft dit voor een zin? En helemaal erg wordt het in bovenstaand voorbeeld. Geert Van der Speeten, reacteur cultuur van de Standaard zet mij neer als iemand die ‘zichzelf ziet als de laatste der pleinairisten’ en dat doet ‘al schilderend vanuit zijn caravan’. Het is verdomme al moeilijk genoeg om elke keer weer een betoog op te moeten hangen waaruit zou moeten blijken dat ik geen impressionist ben, en zelfs geen landschapsschilder. Elke. F¨cking. Keer. Weer. En dan helpt dit soort onzin natuurlijk helemaal niet. Als meneer Van der Speeten zelfs maar de moeite had genomen de zaaltekst aandachtig te bestuderen, dan zou hij al niet zulke klinkklare onzin schrijven. Ik beschouw mezelf helemaal niet als de laatste der wat dan ook. Der Mohikanen, der whatever. En ik heb helemaal geen caravan. En schilderen doe ik daar al zeker niet uit. Maar dat doet er ook niet toe. Het is de gemakzucht waarmee mensen snel even een hokje zoeken om je in te steken. Het volkomen gebrek aan goesting om in communicatie te treden met iemand die twintig jaar als een monnik heeft geleefd om de schilderijen te maken die hij maakt zodanig uit te puren dat de boodschap zo helder mogelijk wordt. Ik word daar moe van. Van die dufheid. Die luiheid. Meneer Van der Speeten, ik eis van u in de toekomst op zijn minst een negatieve review. En als het kan ook graag een positieve. Dank. Brecht